Χρειαζόταν ο Νάνι Μπαλεστρίνι για να αφηγηθεί αυτό τον εργατικό αγώνα/ Ci vorrebe Nanni Balestrini per raccontare questa lotta operaia

 του Αλμπέρτο Προυνέτι/ di Alberto Prunetti

 

[Σημείωμα της σύνταξης: Στις 9 του περασμένου Ιούλη 500 εργαζόμενοι της GKN στη Φλωρεντία έλαβαν το πρωί, πριν πάνε στη δουλειά, ένα e-mail από τα κεντρικά της εταιρίας που τους ενημέρωνε ότι απολύονταν. Η GKN είναι μια αγγλική πολυεθνική που παράγει ημιαξόνια αυτοκινήτων και οικονομικά δεν χτυπήθηκε από την κρίση. Παρόλα αυτά αγοράστηκε από τη Melrose, ένα αγγλικό επενδυτικό fund διαβόητο για την τακτική του να εξαγοράζει εταιρίες, να τις αναδιαρθρώνει και να τις «εξυγιαίνει» (δηλαδή να κάνει απολύσεις) για να φουσκώσει τις μετοχές και να τις ξαναπουλήσει σε πιο ψηλές τιμές στην χρηματοπιστωτική αγορά. Οι εργάτες δεν έκατσαν με σταυρωμένα χέρια. Μαζεύτηκαν στο εργοστάσιο, έδιωξαν τα σεκιούριτι της εταιρίας και πήραν τις υποδομές στα χέρια τους, εγκαινιάζοντας μια σταθερή συνέλευση που λειτουργεί εδώ και ένα μήνα. Αυτό τον μήνα δεν σταμάτησαν να οργανώνουν διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, συλλογικές κουζίνες μετατρέποντας το εργοστάσιο σε ζωντανή κοινότητα. Δεν θα σταματήσουν μέχρι να παρθούν πίσω οι απολύσεις. Χιλιάδες άνθρωποι συμμετέχουν πλέον στις πρωτοβουλίες τους και αυτός ο αγώνας μοιάζει ο πιο ριζοσπαστικός εδώ και δεκαετίες.

Παρουσιάζουμε ένα διήγημα του Αλμπέρτο Προυνέτι, συγγραφέα των 108 μέτρων. Μια εργατική ιστορία (εκδόσεις Απρόβλεπτες) και του Αμίαντος (υπό έκδοση, Ακυβέρνητες Πολιτείες), που γράφτηκε μέσα στην κάψα αυτού του καλοκαιριού εργατικής μαχητικότητας. Το πρωτότυπο κείμενο, εδώ.

Nota della redazione: Lo scorso 9 luglio 500 dipendenti della GKN di Firenze hanno ricevuto al mattino, prima di andare al lavoro, una mail dalla sede centrale della loro azienda che li informava del loro licenziamento. La GKN è una multinazionale inglese che produce semiassi per automobili e economicamente non sta soffrendo la crisi. E’ stata però acquistata da Melrose, un fondo di investimento inglese famoso per acquistare aziende, ristrutturarle per far lievitare le azioni (ossia licenziare) e rivendere sul mercato finanziario a prezzi più alti. Gli operai non sono stati a guardare. Si sono recati in fabbrica, hanno scacciato i guardiani dell’azienda e hanno preso possesso delle strutture, inaugurando una assemblea permanente che dura da un mese. In questo mese hanno continuamente organizzato manifestazioni, proteste, pranzi, trasformando la fabbrica in una comunità viva. Non si fermeranno fino al ritiro dei licenziamenti. Migliaia di persone ormai partecipano alle loro iniziative e questa lotta operaia sembra la più radicale mai vista in Italia da decenni. 

Proponiamo un racconto di Alberto Prunetti, autore di 108 metri, di questa estate italiana di lotte operaie. Il testo originale, quì.]

Χρειαζόταν ο Νάνι Μπαλεστρίνη για να αφηγηθεί αυτό τον εργατικό αγώνα για να μας κάνει να νιώσουμε τον ήχο των σφυριγμάτων το ρυθμό των τυμπάνων τον ιδρώτα των κορμιών αυτού του ζεστού καλοκαιριού το οποίο δεν είναι για διακοπές αλλά για υπεράσπιση της φάμπρικας γιατί τα αφεντικά θέλησαν να καταστρέψουν τις διακοπές των εργατών και τις ζωές των εργατών έτσι όπως έχουν καταστρέψει τις ζωές όλων εκείνων που δουλεύουν αλλά δε λογάριασαν τους εργάτες

πίστευαν ότι θα ήταν όπως με τους πρεκάριους ή τα προλεταριοποιημένα μεσοστρώματα ότι θα αρκούσε ένα μέιλ ότι θα αρκούσαν τέσσερα μαντρόσκυλα σταλμένα από τη σεκιούριτι για να κρατήσουν μακριά από τα μέσα παραγωγής τους εργάτες πίστευαν ότι θα αρκούσε να έστελναν ένα κωλομέιλ ένα γαμωμέιλ που θα έλεγε ευχαριστούμε αλλά δε σας χρειαζόμαστε άλλο

στους εργάτες σε αυτούς που κάποτε έλεγαν τα θέλουμε όλα έστειλαν ένα μέιλ αλλά αυτοί οι εργάτες δεν απάντησαν με μέιλ αλλά μαζεύτηκαν καμιά εκατοστή μπροστά στη φάμπρικα και πήραν στο κατόπι τα μαντρόσκυλα και μπούκαραν στη φάμπρικα και μετά κάλεσαν όλους και όλες να μαζευτούν όλους και όλες λέγοντας ελάτε πήραμε τη φάμπρικα τη φάμπρικα που είναι δικιά μας δουλεύουμε χρόνια εδώ μέσα αν κάποιος πρέπει να φύγει να φύγουν τα αφεντικά αλλά από δω δε θα βγει ούτε βίδα

και τότε καλέστηκε από την Rsu μια συνέλευση που κάλεσε σε μια σταθερή συνέλευση που κάλεσε σε μια διαδήλωση στη πλατεία Σάντα Κρότσε που έκανε μια ζέστη του θανατά και είχε και μωβ καπνογόνα και περπατήσαμε όλοι πλάι στον Άρνο μέχρι ένα παρκάκι για να ξανανεβούμε μετά στα πούλμαν και

καλέστηκε μια νέα συνέλευση και άρχισαν οι εργατικές και αντιφασιστικές μακαρονάδες στο εργοστάσιο και αντί να παράγει ημιαξόνια αυτή η φάμπρικα αντέστρεψε το χρόνο από νεκρό σε ζωντανό και άρχισε να παράγει αλληλεγγύη και κοινωνική σύγκρουση ακόμα και οι φοιτητές ενώθηκαν στη περιφρούρηση διαρκείας και οι γυναίκες και οι ακτιβιστές και οι συνταξιούχοι και όλοι οργάνωσαν τη σταθερή συνέλευση αυτού του καυτού καλοκαιριού στην οποία ειπώθηκε από δω μέσα δε θα βγει ούτε μια γαμωβίδα  αλλά θα βγούμε εμείς για να κάνουμε μια πανιταλική διαδήλωση

και απ όλη την Ιταλία μπήκαν πίσω από το κόκκινο πανό με τα κίτρινα γράμματα που λέει εργοστασιακή συλλογικότητα εργαζομένων Gkn Firenze και έρχονται κι άλλοι εργαζόμενοι και συνδικάτα και συλλογικότητες και μετανάστες εργάτες και γυναικείες συλλογικότητες και ανθρώπων Lgbtq και βρίσκω ένα φίλο που γεννήθηκε στη Λατινική Αμερική και τώρα δουλεύει σαν εργάτης στη συντήρηση μιας μεγάλης φίρμας στην υψηλή μόδα και λέει είμαι όλη τη μέρα με ένα μπλακ εν ντέκερ στο χέρι αλλά δεν με μετράνε για μεταλλεργάτη αλλά για ανειδίκευτο

και αυτό είναι το πρόσωπο της νέας εργατικής τάξης που είναι διαθεματική είναι το πρόσωπο αυτού του Lgbtq γεννημένου στη Λατινική Αμερική ανθρώπου που ξεπέρασε κάθε σύνορο φύλου και διαβατηρίου και σήμερα είναι εργάτης συντηρητής και εγώ λέω ότι τα τραγούδια του αγώνα στις διαδηλώσεις στην Ιταλία είναι συχνά θλιμμένα όχι ρυθμικά και δεν είναι χαρούμενα και τραγουδιστά όπως στην Αργεντινή και αυτός μου το λέει αυτό αλλά εν τω μεταξύ σκάει μια κροτίδα και όλοι χειροκροτούν γιατί βγήκαν από την εγκατάσταση αυτής της γειτονιάς βιομηχανικών κτιρίων κι άλλοι εργάτες που παράτησαν τη δουλειά και είναι όλοι εργάτες που τους λεν αφρικανικής καταγωγής που μας συναντούν και μας χωρίζει μόνο το κάγκελο του αφεντικού αλλά μας ενώνουν τα χειροκροτήματα και τα συνθήματα και εκείνη τη στιγμή

εκείνη τη στιγμή ξεσπάει σαν κραυγή ένα τραγούδι και αυτό το τραγούδι το ακούω για πρώτη φορά αλλά θα το ακούτε για όλο το καλοκαίρι αυτό το τραγούδι διαμαρτυρίας που είναι τραγούδι της χαράς και της ζωής σαν ένα χιτ που γεννήθηκε δεν ξέρω πού ίσως μια βραδιά μέσα στην Gkn αλλά λέει καααα ααα ααα ααααα όπως στο γήπεδο κααααα όπως στο πέταλο καααα

καααααααταληψηηη για όσο χρειαστεί

και όλοι και όλες αρχίζουν να χοροπηδάνε και ο πυρετός πάει σαράντα και δεν είναι ο ιός είναι ο αγώνας ο εργατικός  και αυτή τη χρονιά μην πας στη θάλασσα πήγαινε για διακοπές σε αυτή την πυρπολημένη άσφαλτο όπου περνούν τα καμιόνια της διακίνησης εμπορευμάτων αλλά αν σκάψεις κάτω από την άσφαλτο βρίσκεις την παραλία της χαράς και της εξέγερσης και έναν λεπτό εργάτη γεμάτο μούσκουλα με τη λευκή φανέλα κολλημένη στο δέρμα από τον ιδρώτα να ανεβαίνει στην πλάτη ενός άλλου μέσα σε θριαμβευτικό μεταλλεργατικό χαμό σε μια αποθέωση της εξέγερσης και ουρλιάζει ας ξεσηκωθούμε και τότε ναι μπροστά από το μπλοκ των φεμινιστριών όλες και όλοι τραγουδούν ένα πράγμα σου ζητώ σήμερα πρέπει ν’ απεργήσεις και εμπρός όλοι μαζί ενωμένοι στον αγώνα όλη τη βδομάδα θα την περάσω εδώ μαζί σου και καμιά συνθηκολόγηση καμιά υποταγή μονάχα τόση οργή που μέσα μου φουσκώνει

και μετά επιστροφή στη φάμπρικα ενώ διαλύεται το κόκκινο ποτάμι της διαδήλωσης και μοιάζει σαν να σαι στο Άνφιλντ στο πέταλο της Λίβερπουλ να τραγουδάς You’ll never walk alone γιατί πραγματικά δεν βαδίζουμε μόνοι αλλά είμαστε πολλοί και μαζί μας βαδίζουν οι αγέννητοι ακόμα και οι εργάτες του παλιού καιρού που δεν υπάρχουν πια αλλά τα θέλανε όλα και μοιάζει λες και η άσφαλτος του δρόμου και το ατσάλι της φάμπρικας αρχίζουν να μουρμουράνε παρόλα αυτά τα θέλουμε ακόμα όλα

και οι εργάτες μιλάνε στο μικρόφωνο και μας ρωτάνε πώς είμαστε γιατί αυτοί είναι καλά αυτοί έχουν την αλληλεγγύη τον αγώνα αλλά εμείς είμαστε πρεκάριοι της πλάκας διασπασμένοι ανίκανοι να φτιάξουμε κοινό μέτωπο ενάντια στα αφεντικά να κάνουμε μια περιφρούρηση με τους συναδέλφους μας και μας λένε ότι αυτός ο εργατικός αγώνας είναι και για σας είναι και για μας είναι ο λόγος που είμαστε εδώ αυτοί ήτανε πάντα εδώ και θα είναι πάντα εδώ όταν πρέπει να

υπερασπιστείς τους μισθούς να υπερασπιστείς τη φάμπρικα να την περιφρουρήσεις να καλέσεις συνελεύσεις να ετοιμάσεις τις βάρδιες για να την προστατέψεις το βράδι και αυτά τα πράγματα κανονίζονται αμέσως στην πρώτη συνέλευση και από κάθε συνέλευση γεννιέται μια νέα συνέλευση και χρειάζεται αλληλεγγύη από το κέντρο και την περιφέρεια στη φάμπρικα και στην περιοχή αλλά και πολύ μπύρα και νερό και μακαρονάδα και τορτέλι και το άπλωμα του αγώνα σε όλη τη χώρα είναι θεμελιώδες όσο και να βαστήξεις εδώ μέσα από τα κάγκελα και να σερβίρεις μακαρόνια στα πιάτα μέσα από τα κάγκελα αλλά πρέπει να θυμάσαι ότι η συνέλευση των εργαζομένων αποφασίζει και έπειτα είναι η Rsu και έπειτα η επιτροπή της σταθερής συνέλευσης και οι ομάδες υποστήριξης γιατί αυτός μπορεί να είναι συνδικαλιστικός αγώνας αλλά γίνεται κοινότητα και πρέπει να διαδράσεις με τους γύρω και να χτίσεις ένα συγκρουσιακό φαντασιακό και γρήγορα

γιατί εδώ τα πράγματα αλλάζουν κάθε δύο ώρες έρχονται από την κυβέρνηση έρχονται δημοσιογράφοι έρχονται ακτιβιστές έρχονται μέιλ από το αφεντικό που λέει πρέπει να φύγετε (δεν πας εσύ στο διάολο να είμαστε όλοι καλά) και πρέπει να καταλάβεις πώς θα κινηθεί το συνδικάτο και η ομοσπονδία και τα συνδικάτα βάσης και αύριο επιδρομή στην πόλη σε κάθε κωλοφάναρο σε κομβικά σημεία με τρικάκια και μικροφωνική και σημαίες της εργατικής συλλογικότητας και καπνογόνα πρέπει η κυβέρνηση και τα αφεντικά να μάθουν ότι από εδώ δε θα βγει ούτε βίδα ότι είμαστε σε θέση να λειτουργήσουμε αυτές τις μηχανές αυτά τα ρομπότ που εμείς συναρμολογήσαμε εμείς αγοράσαμε με δικά μας λεφτά σε αυτή τη φάμπρικα που αστράφτει που δεν είναι όπως οι φάμπρικες του παλιού καιρού που ήταν βρώμικες από λάδια μηχανής αυτή η φάμπρικα είναι αστραφτερή μπορείς να φας από κάτω είναι τεχνολογία είναι ατσάλι είναι μόνιτορ που δουλεύουν είναι ο ελαφρύς βόμβος των αναρροφητήρων γιατί δεν πρέπει να υπάρχει ούτε σκόνη άμα θες τα ρομπότ μέσα από τα κλουβιά να δουλέψουν στην εντέλεια για να κατασκευάσουν ημιαξόνια αυτοκινήτων δεν πρέπει να υπάρχει ούτε σκόνη

αλλά πρέπει να υπάρχει οργή πολύ εργατική οργή καμιά συνθηκολόγηση καμιά υποταγή αλλά και ζωή πολλή εργατική ζωή κι όμως προχτές πέθανε μια γυναίκα εργάτρια σαράντα χρονών γεννημένη στο Μαρόκο και επομένως υπάρχουν ακόμα οι εργάτες και υπάρχουν ακόμα οι εργάτριες αλλά πεθαίνουν στα δόντια μιας μηχανής αλλά αγωνίζονται ακόμα ενάντια στη μηχανή και αν τις φάμπρικες τις διαχειρίζονταν οι εργάτες θα ήταν μια γιορτή η δουλειά με μακαρονάδες τρεις ή τέσσερις ώρες δουλειά τρεις ώρες συνέλευση και μακαρονάδες και παιχνίδι στο εργοστάσιο με πολλούς να δουλεύουν και κανέναν τραυματία και καμία εργάτρια καταβροχθισμένη από την ατσαλένια μηχανή που ονομάζεται κεφάλαιο που ονομάζεται κέρδος που ονομάζεται έλλειψη ασφάλειας που τρώει τους εργάτες

ε οπότε καλύτερα να τρώμε εμείς μακαρόνια στη φάμπρικα από το να μας τρώει η φάμπρικα

ε οπότε… κατάληψη για όσο χρειαστεί

αυτή η φάμπρικα που τώρα έχει ένα τρίκυκλο που μοιράζει μπύρες με ένα πανό της Λίβερπουλ που κρέμεται ανάμεσα στο τρίκυκλο και ένα ανυψωτικό που κρέμεται από την καρδιά των φοιτητών και εκείνων των φοιτητριών της συλλογικότητας και των γεράκων της Anpi των λεσβιών του μπλοκ και των φεμινιστριών και εκείνων των κοινωνικών κέντρων και των συνδικάτων και της Fiom και όλων εκείνων που έσπρωχναν με καρδιά στην άσφαλτο του Κάμπι Μπιζέντσιο εκείνο το άλμπατρος με τα τόσο μεγάλα φτερά που είναι η εργατική τάξη που οι αστοί και οι δημοσιογράφοι και οι κοινωνιολόγοι φίλοι των αφεντικών λένε ότι είναι νεκρή αλλά αντιθέτως περπατούσε με τα σανδάλια μες στη βαρυχειμωνιά των αφεντικών στο πάρκο Κασίνε με ένα παλτό πάνω της και τα ποιήματα του Ρεμπώ στην τσέπη

που φεύγει τώρα να πετάξει στη νυχτερινή λωρίδα ασφάλτου με τις κόκκινες σημαίες να ανεμίζουν αυτή την κόκκινη σημαία που ξανάγινε κουρέλι και έχει καρφωθεί σε ένα εργατικό καραβάνι για να ανεμίσει ανάμεσα σε όλες τις μικροσκοπικές λέσχες Arci και τις εργατικές λέσχες και τις λέσχες αλληλοβοήθειας και τα σπίτια του λαού γύρω από τη Φλωρεντία μέχρι ένα μέρος που ονομάζεται Όριο γιατί φτάσαμε στα όρια σκασμένοι από κρασί και μπύρα που πρόσφεραν οι δικοί μας άνθρωποι σε αυτό το καραβάνι γιατί η επανάσταση πρέπει να είναι μια γιορτή και τώρα ξεκινούν τα καπνογόνα και τα τραγούδια συνεχίζουν να λένε

καααααααα…ταληψηηη για όσο χρειαστεί

και μοιάζουν να λένε στους αστούς να σκιαχτούν στα αφεντικά ότι θα απαλλοτριωθούν στους συνδικαλιστές που δρουν τελείως πυροσβεστικά και στους πολιτικούς που θέλουν να μας κάνουν να

πηγαίνουμε να περπατάμε να δουλεύουμε

και στους πλούσιους ότι πρέπει να μας δώσουν τα λεφτά που πήραν από μας

ότι εμείς ξεσηκωνόμαστε

ότι θα σταματήσουμε τη διάλυση του εργοστασίου

ότι από εδώ δε θα βγει ούτε βίδα

ότι μετά τη βαρυχειμωνιά των αφεντικών και το καλοκαίρι που μπουκάραμε στο εργοστάσιο

θα έρθει το θερμό φθινόπωρο

γιατί κανείς δε σταματά την εργατική οργή

κανείς δε σταματά την εργατική οργή

κανείς δε σταματά

την εργατική τάξη

κανείς

 

σημειώσεις του μεταφραστή:

RSU [Rappresentanza sindacale unitaria]: Ενωτική Συνδικαλιστική Εκπροσώπηση, οργάνωση που εκπροσωπεί όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από το αν είναι γραμμένοι σε κάποιο σωματείο

πλατεία Σάντα Κρότσε: Μία από τις κεντρικές πλατείες της Φλωρεντίας

ANPI [Associazione Nazionale Partigiani d'Italia]: Εθνική Ένωση Παρτιζάνων της Ιταλίας, οργάνωση των βετεράνων της Αντίστασης αλλά και όσων συμμερίζονται τις αξίες της.

FIOM [Federazione Italiana Operai Metallurgici]: Ιταλική Ομοσπονδία Μεταλλεργατών

Κάμπι Μπιζέντσιο: βιομηχανικό προάστιο της Φλωρεντίας όπου βρίσκεται το εργοστάσιο της GKN Firenze

πάρκο Κασίνε: Κεντρικό πάρκο της Φλωρεντίας. Σημείο που σύχναζε ο λαϊκός ποιητής και ηθοποιός Κάρλο Μόνι, που κυκλοφορούσε χειμώνα-καλοκαίρι με τα σανδάλια του.

ARCI [Associazione ricreativa e culturale italiana]: Ιταλική Ένωση Αναψυχής και Πολιτισμού, συνοικιακές λέσχες που δημιουργήθηκαν μεταπολεμικά στην Ιταλία από την Αριστερά.

Όριο: μετάφραση για χάρη της ανάγνωσης του τοπονυμίου Limite που βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή της Φλωρεντίας.   

 

Το τραγούδι που «ξεσπάει σαν κραυγή», που εκφράζει «την οργή που φωσκώνει μέσα μας» το «χιτ» του φετινού μας καλοκαιριού δεν είναι άλλο από το Occupiamola. Δυνατά τα ηχεία και καλή ακρόαση: